Jak poradzić sobie z dzieckiem buntownikiem?

Atak histerii, złość, postawienie na swoim, tupanie, krzyk, nieposłuszeństwo.... Który rodzic tego nie przerabiał? Jest to typowe zachowanie dwu - i trzylatków, którzy wcielają w swoje młode życie zasady niezależności.

Jak zachowuje się mały buntownik?

Buntownicze zachowanie dzieci to wynik chęci postawienia na swoim. Nie oznacza to jednak, że maluchom nie zależy na opinii rodziców, wręcz przeciwnie, nade wszystko pragną one akceptacji. Buntowanie się, krzyczenie, pragnienie postawienia na swoim jest typowe dla dzieci w okresie 2-3 lat i z tego powinniśmy, jako rodzice, zdawać sobie sprawę.

Nie oznacza to jednak, że możemy machnąć ręką i pozwolić na wszystko w nadziei, że sytuacja ta jest przejściowa, zatem wkrótce minie. O nie. W wielu sytuacjach maluch denerwuje się, ponieważ jeszcze w pełni nie potrafi przekazać tego, o czym myśli i co chce zrobić.

Ważne jest zatem, by od małego rozmawiać z dzieckiem i przekazywać mu informację w taki sposób, aby zrozumiało, co się do niego mówi. Dzięki temu ono samo będzie się starało możliwie precyzyjnie przekazać swój tok myślenia.

Jak dać sobie redę z buntownikiem?

Każde dziecko jest inne, dlatego należy znaleźć najbardziej odpowiedni sposób na to, by załagodzić trudną sytuację. Ważne jest jednak, byśmy byli konsekwentni i nie pozwalali na wszystko, co zapragnie nasza pociecha. Nie oznacza to jednak, że kategorycznie musimy zabraniać wszystkiego i negować jego pomysły.

Znając własne dziecko jesteśmy w stanie przewidzieć ataki złości i nakierować tak sytuację, by nie doszło do krzyku i buntu. Odwracając uwagę dziecka możemy uniknąć niejednego niepotrzebnego wybuchu gniewu. Nie jest dobrze, jeśli zły nastrój dziecka udzieli się również nam.

Nerwy i furia nie pomagają w rozwiązaniu trudnej sytuacji. Dużo lepiej jest, bowiem przeprowadzić z dzieckiem rozmowę i przekazać w sposób zwięzły swój punkt widzenia. Na dziecko pozytywnie wpływają wszelkie pochwały. Nie szczędźmy ich zatem, jeśli dziecko naprawdę na nie zasłużyło.